Raak me aan – gedicht van Mieke Vulink

RAAK ME AAN

Raak me aan, waar de liefdeloosheid nog bestaat

Raak me aan, waar mijn hart is verkild

Raak me aan, waar mijn botten versteend zijn geraakt

Raak me aan, waar mijn stem is verstild


Raak me aan, waar ik mij nog verschuil vanuit angst

Raak me aan, waar mijn vuur is gedoofd

Raak me aan, waar mijn boodschap verdween in de wind

Raak me aan, waar mijn kracht is geroofd


Raak me aan, waar mijn tranen gestold zijn van wanhoop

Raak me aan, waar onwaarheid mij vond

Raak me aan, waar de duisternis mij deed geloven

Dat mijn Goddelijkheid niet bestond


Jouw hand brengt genezing, zo warm en zo zacht

Lief hogere Zelf, raak me aan

Raak mijn Ziel, zo vol wijsheid, vol klank uit de Bron

Lief hogere Zelf, kom we gaan


Gaan naar de vlam die zo trouw is gebleven

Gaan naar het eind van de nacht

Gaan naar waar mensen elkaar weer omhelzen

Gaan naar waar Liefde ons verwacht


Gaan naar de Waarheid die nu weer van mij is

Gaan naar de Zon in mijn lijf

Gaan naar de Tempel waar ik word geboren

Gaan naar waar ik zeg: IK BLIJF

 

Gaan naar mijn plek waar mijn Licht nu blijft stralen

Gaan naar de Bron, zo dichtbij

Gaan waar we vliegen langs bergen en dalen

Voorbij de dood – We zijn vrij

©

Mieke Vulink – 2017

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *