Toen ik werkelijk losliet
gingen mijn ogen open
en kon ik de wereld
helder aanschouwen.
***
Toen ik werkelijk durfde te voelen
en de omvang van de betekenis van mijn gevoelens
durfde te erkennen
en ze durfde uit te spreken
kon de vogel in mij
zijn vleugels uitslaan
***
Nu ik Ben
zijn er geen woorden meer
en is liefde
al wat overblijft
Rest mij een ding:
Kan ik vergeven?
Mijzelf?
en de vraag aan jou:
Kun je mij vergeven?
***
Onuitgesproken woorden bij de emoties die ik voor iemand anders mocht voelen
Ik mag ze vleugels geven
en de vrijheid
zodat ze het licht zien
Want ze zijn niet alleen van haar
maar ook van mij
als onderdeel van het collectieve bewustzijn
Herken jij ze?
